prof. dr hab. Andrzej Bogusławski

Andrzej Bogusławski urodził się 1 grudnia 1931 roku w Warszawie, w latach 1949-1953 studiował filologię słowiańską w Uniwersytecie Warszawskim, gdzie jest zatrudniony od 1951 r. Stopień doktora uzyskał w roku 1960, a stopień doktora habilitowanego w roku 1966. Jest członkiem Komitetu Słowianoznawstwa PAN i Komitetu Językoznawstwa PAN oraz członkiem zwyczajnym Polskiej Akademii Umiejętności. Profesor dr hab. Andrzej Bogusławski jest uznanym autorytetem w zakresie teorii języka i metodologii badań językoznawczych, uczonym wszechstronnym, o oryginalnym, twórczym dorobku, obejmującym wszystkie dziedziny lingwistyki i pogranicze innych nauk humanistycznych, dotyczącym wielu języków indoeuropejskich, w szczególności słowiańskich. Ma ogromny dorobek naukowy w zakresie: semantyki, leksykologii, leksykografii, pragmatyki, składni, fleksji, słowotwórstwa, fonologii, filozofii języka, teorii tekstu, teorii przekładu, semiotyki, teorii literatury. Jest autorem ponad 400 prac naukowych, a także wydawanego już dziewięciokrotnie "Słownika polsko-rosyjskiego i rosyjsko-polskiego".

Prof. Andrzej Bogusławski to twórca szkoły językoznawczej, przede wszystkim w zakresie metodologii semantyki i teoretycznych podstaw synchronicznej morfologii, leksykologii i leksykografii. Już w latach sześćdziesiątych przedstawił oryginalną teorię semantyczną postulującą wyjaśnianie wyrażeń języków naturalnych za pomocą metajęzyka zbudowanego z jednostek elementarnych. W latach siedemdziesiątych prof. Bogusławski zbudował teorię gramatyki operacyjnej, która miała fundamentalne znaczenie metodologiczne do ustalania linii demarkacyjnej między poziomem jednostek języka a poziomem konstrukcji składniowych, a także dla wyznaczania granic podstawowych dziedzin współczesnego językoznawstwa wewnętrznego. Teoria ta stała się punktem wyjścia oryginalnej koncepcji jednostek języka, która od blisko 20 lat jest stosowana w badaniach empirycznych przez wielu językoznawców. Prof. Andrzej Bogusławski stworzył podstawy metodologiczne nowoczesnej leksykografii synchronicznej. Jest to jedno z największych osiągnięć współczesnej lingwistyki ostatniego dziesięciolecia. Obok zainteresowań ściśle filologicznych lub językoznawczych, rozwija badania należące do obszaru pogranicznego między językoznawstwem a filozofią.