Zofia Abramowiczówna, Włodzimierz Appel,
Słownik polsko-starogrecki,
Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2006
Jak wiadomo, antyczna greka nie była jakimś monolitem językowym, a na starogrecką literaturę składają się utwory powstałe w ciągu kilkunastu stuleci i ułożone na dodatek w różnych dialektach. Z nich, szczególnie ważny okazał się dialekt attycki. W Słowniku dominują, zatem właśnie formy attyckie, a inne formy dialektyczne (np. jońskie lub zaczerpnięte z tzw. dialektu epickiego) pojawiają się zdecydowanie rzadziej. Występują tu także słowa obecne w tzw. koine, czyli w powszechnym języku starożytnych Greków, który zaczął się kształtować z początkiem epoki hellenistycznej (przełom IV/III wieku p.n.e.), a w greckiej literaturze najbardziej wyraziście zaowocował słowną szatą Nowego Testamentu. Ponadto czasami jako hasła pojawiają się istotne terminy związane ze światem rzymskim (np. decemwir, edyl, konsul itp.), a z kolei w objaśnieniach do niektórych greckich haseł znaleźć można ich łacińskie odpowiedniki (np. assarius, nolens volens, publicanus, etc.); nie ma tu jednak wyraźnej reguły.
Adresatami Słownika są głównie filologowie klasyczni. Można się jednak spodziewać, iż rzeczywisty krąg odbiorców książki będzie znacznie szerszy, gdyż coraz więcej osób - i to nie tylko humaniści - pytają o starogreckie brzmienie pewnych terminów lub pojęć. Wydaje się, że teraz łatwiej będzie uzyskać tego typu informacje. Słownik polsko-(staro)grecki pomyślany jest ponadto jako swoisty dodatek do czterech tomów Słownika grecko-polskiego, który ukazał się w latach 1958-1965 pod redakcją prof. Zofii Abramowiczówny. W ten sposób tradycje greckiej leksykografii na UMK w Toruniu znajdują swoje niemal naturalne dopełnienie.
[Prof. Zofia Abramowiczówna (1906-1988) była profesorem UMK, prof. dr hab. Włodzimierz Appel jest pracownikiem Katedry Języka i Cywilizacji Greckiej na Wydziale Filologicznym UMK.]